Zeggen dat ParkCity Live een feestje is, is eenzelfde understatement als van Johan Cruyff zeggen dat-ie aardig kon voetballen.

Want het was weer genieten afgelopen weekend op 'Park Bekkerveld', onder de bomen rondom de St. Annakerk waarvan de organisatie dit jaar in het bijzonder architect Peutz erg dankbaar zal zijn geweest dat hij in 1953 kastanjes, platanen en populieren rondom zijn betonnen godshuis liet planten en geen eikenbomen die vorige week bij Rock Werchter nog voor een netelige situatie zorgden door hun inwonende rupsjes nooitgenoeg.

Nee, ParkCity Live 2019 was weer als 'vanouds': party, hitte en live. Veel live vooral, niet alleen qua muziek maar ook de mensenmenigte die zich zaterdag en zondag op het Heerlense Bekkerveld had samengepakt om het jaarlijkse afscheidsfeestje van de voornamelijk Nederlandse festivalacts te komen vieren. Met meer dan 16.000 koppen per dag gezellig bijeenkomen op een grasveld van nog geen 250 meter in het vierkant. Ga er maar aanstaan, in die tropische setting van afgelopen zaterdag en zondag.

De organisatie had zo goed en kwaad als het kon vooraf maatregelen getroffen om het de bezoekers zo aangenaam mogelijk te maken. Door het creëren van extra schaduwplekken. Door een vernevelingsinstallatie aan te leggen, met in de loop van de zaterdagmiddag nog een extra groep kranen voor drinkwater. Zo bleek het, ondanks de record-warme zaterdag, toch vrij goed uit te houden op Park Bekkerveld tussen en vooral onder de majestueuze bomenrijen. De popfestivalgangers die op Pinkstermaandag op Megaland in Landgraaf noodgedwongen urenlang in poncho's en regenjassen hadden vertoefd zullen ons nageven dat twee dagen lang in zomerkleding over en op een grasveld kuieren met enkele uurtjes tropendienst toch een stuk aangenamer is.

Zoals de afgelopen jaren van de organisatie gewend was ook op de twee laatste junidagen van dit jaar weer een mooi draaiboek met dito line-up voor een fantastisch muziekfeest neergelegd. Met een programma voor jong en oud, met een gevarieerde mix van muziekstijlen op het hoofdpodium.

Met op zaterdag onder meer een goed optreden van DeWolff uit Geleen, waarvan de broertjes Van de Poel in Heerlen geboren bleken te zijn, zo leerden wij Pablo, de zanger/gitarist van het (psychedelische) rocktrio.

Met de in bermudabroek gestoken krasse knar John Watts van Fisher-Z die over een nog even goede, wellicht nog betere stem dan eind jaren '70 begin jaren '80 van vorige eeuw bleek te beschikken en met veel enthousiasme zijn oude hits maar ook de nieuwe single ten gehore bracht. Als enige niet-Nederlandse act die zaterdag, tussen Buzzard's Brew, De Dijk, Boef, Ilse de Lange, Di-Rect en de afsluiter Within Temptation. Persoonlijk aangekondigd nog wel door onze tijdelijke burgervader en muziekliefhebber Emile Roemer.

Zondagmiddag werd het publiek al gauw opgewarmd door The Dirty Daddies. De aaneenschakeling van populaire meezingstrofes van rock-classics die werd afgevuurd door het 'zinderende zevental' werd door iedereen voluit meegezongen. Nou iedereen, er is op het festivalterrein één plek waar niet wordt meegezongen en niet wordt geklapt, maar dat is genoegzaam bekend.

Daarna was het op mainstage -- een nieuw groot podium dat naarmate de middag vorderde tevens een steeds riantere hoeveelheid schaduw verschafte, vooral aan de fans die op dit festival tot op slechts enkele meters van hun idolen kunnen komen -- de beurt aan Lil'Kleine die niet alléén maar wel vóóral het jeugdige publiek tot bijna voor zijn voeten wist te krijgen. De 'jongens en meisjes, dames en heren' zoals hij meermaals zei.

Querbeat bracht daarna de feeststemming naar een nog hoger niveau. De 14-man sterke Duitse formatie - "als Duitsers komen, dan komen ze met veel", zei mijn buurman, die dit niet historisch bleek te bedoelen maar refereerde aan Nena die vorig jaar ook met een geheel gezelschap naar ParkCity Live was afgereisd - nam dit jaar de rol over van het Catalaanse La Pegatina dat voorgaande edities de feestgangers goed in gang had weten te krijgen. Ook Querbeat had daar nu geen enkele moeite mee, getuige de vele songs die enthousiast werden onthaald en meegezongen. Ook zij wisten het festivalpubliek van links naar rechts (en weer terug) over het terrein te laten springen. Nou ja, een enkele plek uitgezonderd dan. Zij doken opeens op temidden van het publiek, op colakratjes, en er werd een heuse flamingorodeo over het publiek gehouden. Een feestje dus.

Dat was zeker ook, zij het op een ietwat ingetogener manier, het optreden van Roger Hodgson, de frontman van Supertramp die voor de tweede keer zijn opwachting maakte op ParkCity Live. Een feest van herkenning, met de talloze hits waarvoor de luttele zestig minuten die hij tot zijn beschikking had echt te kort waren. Met een stem die nog even goed klonk als vroeger. Met een begeleidingsband die er zijn mocht, inclusief de voor Supertramp zo kenmerkende saxofoon. Meezingen op 'School', meedromen op 'Dreamer'. Kippenvel. Good feelings. ParkCity Live.

De Jeugd van Tegenwoordig vulde het gat naar de zondagsafsluiter AfroJack, die zijn melodieuze harde beats met een fraaie lichtshow over het veld joeg en zo de vroege vertrekkers in staat stelde om tot in Eikenderveld, Meezenbroek of op Heerlerbaan te kunnen blijven meeluisteren naar de eindtonen van een mooie, warme maar zeer geslaagde editie 2019 van ParkCity Live.

De volgende editie, de tiende, van ParkCity Live, vindt plaats op 4 en 5 juli 2020. Of het dan weer zo warm wordt is nu nog niet te voorzien, wel zeker is dat het in januari weer flink zweten wordt om kaartjes te bemachtigen. Want ook dan zullen de tickets net als dit jaar ongetwijfeld binnen no-time zijn uitverkocht.