`T geet mich good…. adieë wa! Zo luidt de titel van de nieuwste CD van Lex Nelissen, waarmee hij op 2 en 3 december aanstaande afscheid neemt van zijn vrienden en bekenden in ‘zijn’ Cultuurhuis in Heerlen.
Lex Nelissen is, zo mogen we gerust stellen, een van de meest markante en kleurrijke persoonlijkheden uit Heerlen. De meesten kennen hem wel als de ‘nachtburgemeester van Heerlen’, diskjockey, ondernemer, of sinds enige jaren als directeur van het Cultuurhuis Heerlen. Nog maar twee maanden, weliswaar, per 1 januari 2017 neemt hij afscheid.
Op zijn kantoor in het Cultuurhuis aan de Sittarderweg nemen we met Lex Nelissen zijn verleden nog eens onder de loep, en praten we over het heden en toekomst.
Wie is Lex Nelissen?
Ik ben op 16 juli 1949 in Hoensbroek geboren. Mijn ouders waren echte horecamensen. Na de lagere school ging ik naar de Mulo A waar ik mijn diploma heb gehaald. De daaropvolgende uitdaging was van een ander kaliber, ik werd beroepsmarinier. Maar na verloop van tijd wilde ik toch weer wat anders, en ging ik werken op het laboratorium van de mijn Oranje Nassau 1. Daarna brak voor mij de spreekwoordelijke tijd van 12 ambachten, 13 ongelukken aan. Ik heb werkelijk van alles gedaan.
Wanneer heb je het diskjockeyen ontdekt?
Wij verhuisden met ons gezin naar Nuth. Mijn ouders hadden hun café in Hoensbroek verkocht. In Nuth ben ik toen als diskjockey begonnen in café `t Jachthuis. Dat bestaat inmiddels niet meer. Van daaruit heb ik mij doorontwikkeld. Mijn grote doorbraak als diskjockey kwam in 1976 in de discotheek `t Piepke van Peter Lousberg. Een fantastische tijd! In die tijd ben ik ook in Heerlen gaan wonen, lange tijd in het Schaesbergerveld, waar ik graag heb gewoond, en later in de Willemstraat.
Pizza!
In 1980 kocht ik de ‘Shangri-La’ in de Willemstraat om daar mijn eigen discotheek te beginnen onder de naam ‘Lexis’. Mooi, maar heel hard werken en weinig slapen. In die tijd had ik ook mijn restaurantpapieren gehaald. Toen ik op een gegeven moment met een hernia in het ziekenhuis lag en veel tijd had om na te denken, kreeg ik het idee om een pizzeria te beginnen. Eenmaal uit het ziekenhuis heb ik direct mijn vader gebeld . ‘Pa, kun je komen? We gaan verbouwen! Ik ga een pizzeria beginnen!’ En zo gezegd, zo gedaan. En weet je, het is een van de leukste dingen geweest die ik ooit heb gedaan!
Ik heb mijzelf altijd gezien als dienstverlener. Zowel in mijn rol als diskjockey als in mijn pizzeria. Ik stond aan de zijlijn, verleende mijn diensten en kreeg mijn beloning wanneer mijn gasten een fijne tijd hadden gehad!
Lexor
Een wijze raad die ik van mijn moeder meekreeg, zoals al gezegd kom ik uit een horecafamilie, was het volgende advies: “Praat met de mensen die er zijn, en niet over de mensen die er niet zijn.” Dat ben ik nooit vergeten, en zij had gelijk.
Op een gegeven moment had ik 3 pizzeria`s, één op de Willemstraat, één in Welten en één in Hoensbroek. Dat was veel, vooral omdat ik slecht kon delegeren en eigenlijk alles zelf wilde doen. Ik heb toen de zaken in Welten en Hoensbroek verkocht en ben op de Willemstraat gestart met mijn eigen theater, het ‘Lexor’.
Dat was in Zuid-Nederland uniek: een privé persoon die een theater begon. We hadden 64 zitplaatsen en op de eerste verdieping had ik twee artiestenkamers waar ook weleens artiesten bleven slapen. Die plakten er na hun optreden een paar dagen Zuid-Limburg aan vast. Enkele bekende Nederlandse artiesten die destijds op mijn podium stonden waren Armand, Lenny Kuhr en Claudia de Breij. En natuurlijk alle regionale artiesten. Dat was echt een grandioze periode in mijn leven.
Even tussendoor, je bent toch ook nog een periode voorzitter geweest van een voetbalclub?
Dat klopt. Ik was al sponsor van die vereniging, SV Coriovallum uit Schaesbergerveld, toen mijn vriend Willem Schmetz mij vroeg of ik voorzitter van die club wilde worden. Ik heb dat niet kunnen weigeren. Maar op een gegeven moment voelde ik mij meer brandweerman dan voorzitter. Ik heb dat 2 jaar gedaan. Ik ben toen gestopt, nadat ik tijdens een wedstrijd een scheidsrechter in woord en gebaar duidelijk had gemaakt wat ik van zijn beslissing vond. Ook dat is een leerproces voor mij geweest…
Terug in het heden, en al een stukje toekomst: je bent directeur van het Cultuurhuis Heerlen en hebt aangegeven per 1 januari 2017 te stoppen…
Klopt. Toen ik met mijn theater stopte werd ik benaderd om directeur te worden van het ‘Patronaat’ aan de Sittarderweg. Dat heb ik gedaan. Zes jaar geleden ben ik daar aan de slag gegaan. Ik had natuurlijk de nodige ervaring en ingangen voor contacten, en tot op de dag van vandaag kwam daar een goed team medewerkers bij dat actief is in het Cultuurhuis. Een van onze eerste veranderingen was de naamswijziging, het ‘Patronaat’ veranderde in het ‘Cultuurhuis’. Dat bleek een goede zet van ons team.
Naast het programmeren van voorstellingen moesten wij ook gaan zorgen voor een optimale bezetting van onze ruimtes overdag. Ook dat is gelukt. Geld genereren. Hier zie je de lijst van reserveringen die voor de komende tijd al vast staan. Dus ook in de overdag-situatie. Tal van groepen mensen die onder leiding van vrijwilligers hun hobby’s, activiteiten en uitdagingen kunnen komen uitoefenen. Voor veel mensen dé oplossing. Ook voor jonge artiesten, het Cultuurhuis is voor hen drempelverlagend en zij maken daar graag gebruik van, mede door het goede contact met ons team. Daarbij speelt ook nog het gegeven dat er in Heerlen nog maar weinig locaties zijn waar je als beginnend artiest terecht kunt.
Je zou het Cultuurhuis, om even op het voetballen terug te grijpen, kunnen zien als de onderafdeling van het voetballen. Laagdrempelig, en voor iedereen toegankelijk. Dat is waar wij voor staan, en we hebben er 6 jaar lang met z`n allen enorm hard voor geknokt om datgene te bereiken wat het Cultuurhuis nu is: een gevestigde naam in de culturele wereld en alles daarom heen.
Je begint boos te worden?
Ja! Ik voel me verraden en bedrogen! Weet je waarom? We hebben ons hier in het Cultuurhuis jarenlang, dag in dag uit, kapot gewerkt om de doelstellingen te halen. Zelfs nog meer dan dat. Dat hebben we met plezier gedaan, het was ons gezamenlijk doel. Er ligt nu een mooie en goede basis. En dan komt de politiek eenvoudig met één simpele pennenstreek: bezuinigingen! Met weer een onzekere toekomst als gevolg. Ze willen het management neerleggen bij de Stadsschouwburg. Maar dat gaat nooit werken. Wij bereiken mensen door onze persoonlijke manier van benaderen, mensen kunnen hier terecht. Dat is niet te vergelijken met de manier van werken in een Stadsschouwburg. Maar let wel, ik spreek op persoonlijke titel! En niet omdat ik per 1 januari stop, dat wás en is míjn beslissing. Maar ik kijk vooral naar de toekomst voor de huidige medewerkers van het Cultuurhuis en het Cultuurhuis zelf! Ik ben bang dat er zoveel weg bezuinigd en gesaneerd wordt dat er in de toekomst geen plaats meer is voor het Cultuurhuis. En dat zou een enorm verlies zijn. Jammer dat ook de politiek hier in Heerlen tornt aan de cultuur!
Even iets heel iets anders, je bent intussen verhuisd naar Kerkrade?
Ja, om de gemiddelde leeftijd van de gemeente Kerkrade naar beneden te brengen… Nee, dat is flauwekul natuurlijk. Ik heb nu eenmaal mijn standpunt dat je om de 7 jaar moet veranderen. En dan (lachend) vul zelf maar in wát je verandert. Nee, ik wilde iets anders en dat kon nu. Ik woon daar nu in een leuk appartement in buurt van mijn twee zusjes en mijn moeder. En ook nog eens in de buurt van een van mijn betere vrienden, Wim Frijns.
Voordat Lex Nelissen de persoonlijke vragen wil beantwoorden, krijgen we een heuse primeur. We beluisteren zijn nieuwe CD, die zijn eigen leven als onderwerp heeft. Deze CD, met als titel “ `t geet mich good…. adieë wa!” komt binnenkort uit.
En dan, nu toch, de vragen van …
Karakter?
Tamelijk wispelturig.
Levensmotto?
Adem halen.
Bewondering voor?
Mijn moeder.
Spijt van?
Heel veel.
Angst voor?
De dood.
Hobby’s?
Werken.
Ambities?
Gelukkig worden, blijven en zijn.
Ultieme doelstelling?
Tevreden zijn.
Slechte eigenschap?
Ik ben te zuinig voor mijzelf.
Krijg inspiratie van?
Als ik merk dat de mensen plezier hebben in iets wat ik georganiseerd heb.
Boek of film?
Boek. Ik ben nu een boek van Hella S. Haasse ‘Het woud der verwachting’ aan het lezen. Ik lees gemiddeld twee boeken per week.
Bioscoop, avondje stappen of etentje?
Etentje.
Wijn, water of biertje?
Tegenwoordig helaas veel water.
Wie zijn je voorbeelden?
Degene die mij aankijkt als ik in de spiegel kijk!
Wat zou je absoluut nog eens willen doen?
Een wereldreis maken.
Beschuitje eten met?
(Na enige bedenktijd…) Tom Dumoulin.
Waar zien wij jou over 10 jaar?
Ik hoop in een warm land.
‘Cultfiguur’
Het gesprek met deze ‘cultfiguur’ loopt ten einde. Hij heeft uren met passie gesproken over wat hij heeft gedaan. Op zíjn eigen manier. Eerlijk. Recht door zee. Met het hart op de tong. Vol humor. Gedreven. Maar vooral open.
Maar tevens leerden we een Lex Nelissen kennen die als directeur van het Cultuurhuis een betrokkenheid toont met de behaalde resultaten, en met zijn medewerkers. Die op het puntje van zijn stoel zit als hij over de afgelopen 6 jaar spreekt, die enorm betrokken is bij alles en iedereen. Zoals blijkt uit de afwikkeling van de vele telefoontjes tijdens ons gesprek, uit zijn zeer persoonlijke omgang met de medewerkers, altijd voor iedereen een vriendelijk woord. Hoe hij bezig is met programmeren, aansturen en delegeren. Maar ook hoe hij zich opwindt als de bezuinigingsplannen voor het Cultuurhuis onderwerp van gesprek zijn, dat een gevoel bij hem oproept, zoals hij zelf zegt, alsof hij met een mes in de rug is gestoken.
We spraken niet iemand die over twee maanden vertrekt, integendeel. Zijn betrokkenheid blijft. Dat een en ander hem heeft geraakt blijkt wel uit een gezegde van de Italiaans filosoof Machiavelli, dat hij tijdens het gesprek spontaan het interview ingooit: ‘Politiek bestaat bij de gratie van verraad en bedrog’…
Over zijn toekomst hoeven we ons niet druk te maken. Deze in Hoensbroek geboren, in Heerlen ondernemende en nu in Kerkrade woonachtige duizendpoot zal altijd voldoende om handen hebben. Hij is en blijft ondernemer. Met nu misschien iets meer tijd om boeken te lezen en om te genieten van zijn vele schilderijen.
Lex Nelissen, bedankt voor dit leuke gesprek. Veel geluk en vooral veel gezondheid in de toekomst. Ongetwijfeld ontmoeten we elkaar weer, ooit, ergens.
ADIEË WA
Overigens: wie Lex Nelissen nog een keer live op het podium wil zien kan hem op vrijdag 2 en zaterdag 3 december bewonderen in zijn eigen Cultuurhuis met zijn ‘Farewell tour’ ADIEË WA.
Samen met Ivo Rosbeek & de Lotgenoten en Angelique van Schendel treedt Lex in deze theatervoorstelling voor de laatste keren voor het voetlicht, in ieder geval de laatste keren in zijn hoedanigheid als directeur van het Cultuurhuis.
Kaarten voor deze afscheidsvoorstelling zijn in de voorverkoop voor een tientje verkrijgbaar. De volledige opbrengst van deze voorstellingen gaat naar de Nederlandse Hartstichting!