Rob Ramaekers beëindigt over enkele maanden na een periode van 7 jaar zijn trainerschap bij voetbalvereniging Weltania. Hij kijkt terug op een fantastische periode bij een unieke vereniging. Onderstaand zijn verhaal.
Wie is Rob Ramaekers?
Ik ben 54 jaar en ik ben gehuwd met Karin. Samen hebben wij een zoon van 19 jaar Rody die voetbalt bij het A van RKTSV.
Maatschappelijke loopbaan?
Al 26 jaar werkzaam bij Florale Haircare te Maastricht als leidinggevende binnendienst.
Voetbalcarrière?
Vanaf mijn jeugd heb ik bij Heerlen Sport gevoetbald totdat wij met het complete A-team naar de senioren moesten overstappen en ik in het eerste team terechtkwam. Wij zijn toen van de 5e naar de 3e klasse doorgestoten. En toen stond hoofdklasser Voerendaal voor de deur met het verzoek of ik bij hen wilde komen voetballen. Dat heb ik ook gedaan en ook hier heb ik een mooie tijd meegemaakt. Wij hebben zelfs voor de landelijke beker tegen de Graafschap gespeeld en ik weet nog goed dat het thuis 1–1 werd, maar uiteindelijk hebben we het niet gered. Ik werd dat jaar wel topscorer.
Ik werd in die tijd gevolgd door Fortuna en op een gegeven moment kreeg ik een uitnodiging van Fortuna om daar stage te komen lopen. Ik studeerde toen op het CIOS waar ook Wilbert Suvrijn zat die mij kon begeleiden. Want het was voor mij allemaal nieuw en ik was een laatbloeier van 25 jaar en ik moest ook nog in militaire dienst.
Uiteindelijk ben ik terug gegaan naar Voerendaal, en ik heb mijn voetballoopbaan afgesloten bij Heerlen Sport waar ik om principiële redenen gestopt ben.
Leuke anekdote uit mijn tijd als voetballer: ik werd uitgenodigd voor een centrale training van het Nederlands amateurelftal in Zeist, via selectiewedstrijden werd een team samengesteld dat een trip naar China zou gaan maken. Er zouden 20 spelers meegaan, ik heb het jammer genoeg niet gehaald. Ik eindigde op de 23e plaats, maar voor mij persoonlijk was het een geweldige en unieke ervaring!
Welke trainers heb je allemaal meegemaakt?
In het begin van het senioren tijdperk bij Heerlen Sport, Wim Aarts, John Wolfs en Thei Caenen. Bij Voerendaal Jan Lauers. En in mijn laatste periode bij Heerlen Sport Jan Aelmans en Theo Caenen.
Van wie heb jij het meeste geleerd als trainer?
Zonder anderen tekort te willen doen springen er twee uit: Jan Lauers en Thei Caenen.
En dan word je trainer?
Voorop gesteld, toen ik bij Heerlen Sport voetbalde heb ik de C-, B- en A-jeugd getraind. Toen ik op het CIOS studeerde moest ik stagelopen en ik kwam bij SV Coriovallum terecht waar ik de B-jeugd en ook het A-team trainde. Met name in het B-team voetbalden toen veel talenten, zoals Jetze Christiaanse, Willy Heusschen, Rob Vaes en nog anderen. Toen ik besloot om als voetballer te stoppen werd ik benaderd door de toenmalige voorzitter van Coriovallum, Willem Schmetz, of ik trainer bij Coriovallum wilde worden. In het daaropvolgend gesprek zeiden ze me dat het toenmalige B-team, dat ik in mijn stageperiode getraind had, collectief overging naar de senioren. En dat sprak mij wel aan. Ik heb 5 jaar bij deze grandioze vereniging gewerkt en een pracht tijd gehad.
In het 5e seizoen zijn we in de 3e klasse op de 5e plaats geëindigd. Ik twijfelde of ik door moest gaan of niet. Ik was 2 maal kampioen geworden, had er vrienden gemaakt, maar uiteindelijk heb ik toch besloten om de vereniging na 5 jaar te verlaten. Ik zeg je dat dit geen gemakkelijke beslissing was!
Daarna volgden in mijn trainersloopbaan 2 periodes bij RKTSV: in totaal 5 jaar waarbij in de eerste periode éénmaal nacompetitie werd gehaald maar geen promotie, en in mijn tweede periode zijn we gepromoveerd naar de 3e klasse. Vier jaar bij Sportclub`25, één keer gepromoveerd. Twee jaar bij SV Heksenberg; 3 jaar voetbalvereniging Spaubeek. En dan nu 7 jaar Weltania, waar ik 2 maal kampioen geworden ben en éénmaal ben gedegradeerd.
Daarnaast ben ik al jaren grensrechter bij het jeugdteam waarin mijn zoon voetbalt. Als ik toch sta te kijken dan kan ik ook als grensrechter van toegevoegde waarde zijn en ook natuurlijk voor de trainer.
En komend seizoen ga ik aan de slag als trainer bij de voetbalvereniging Simpelveld.
Omschrijf zelf eens de ‘trainer’ Rob Ramaekers.
Rob Ramaekers is trainer maar vooral een sociaal mens. Als mens ben ik gevormd door een aantal episodes die ik in mijn leven heb meegemaakt. Mooie maar ook verdrietige ervaringen. Ik heb mijn hele leven moeten vechten, ben zeer sociaal ingesteld. Ik gaf en geef altijd alles, ik wil het maximale eruit halen. Maar ik heb ook geluk gehad met de keuzes die ik gemaakt heb. Zowel maatschappelijk als sportief.
Als voetballer heb ik altijd samengespeeld met goede voetballers en ik heb ook de juiste keuze gemaakt door als voetballer maar voor 2 verenigingen te spelen, Heerlen Sport en Voerendaal.
Ook bij mijn trainerschap telt zwaar mee dat ik een ‘verenigingsman’ ben. Voor mij bestaat een vereniging uit meer dan het eerste elftal. Er zijn de vrijwilligers, de bestuursleden, de voetballende leden van de andere teams. Ik wil bij een vereniging horen, wil mee doen aan activiteiten. Voor mij is een vereniging een sociale instelling. Je raakt mij als je zegt dat een trainer een passant is. Daar ben ik het niet mee eens. Ik ben geen trainer die na enkele jaren toe is aan een nieuwe uitdaging. In mijn ogen zijn er bij de vereniging waar je als trainer werkt altijd uitdagingen. In de 7 jaar dat ik bij Weltania werk heb ik ook aanbiedingen gehad, maar ben daar nooit op ingegaan want ik was niet klaar bij Weltania, er waren voor mij nog voldoende uitdagingen.
Of ik trainer ben van de dialoog? Nee niet echt, ik laat de groep wel meedenken maar de uiteindelijke beslissing neem ik zelf. Ik ben ook degene die verantwoording zal moeten afleggen. Kijk, het belangrijkste is verantwoording nemen. En dat doe ik ook, maar ik heb ook mijn principes. Beslissingen neem ik altijd in het belang van de vereniging.
Dus volgens jou heeft een trainer geen houdbaarheidsdatum?
Nee dat zeg ik niet. Alles heeft te maken met de vereniging, de cultuur binnen een vereniging, resultaten, gevoel, de spelers. Er zijn zoveel factoren die invloed hebben. Maar ik persoonlijk heb dit nooit ondervonden.
Hoe kijk je terug op 7 jaar Weltania?
Wat denk je? Ik ben bij een prachtige vereniging terechtgekomen met een goed bestuur, structuur, de vrijwilligers, de mensen er om heen en vooral de saamhorigheid. Ik heb op een fantastische wijze kunnen werken met het bestuur. Zij zorgden dat de tools aanwezig waren. Ik heb mij er vanaf het begin ook met mijn gezin thuis gevoeld, het is een zeer warme vereniging. Ook voetbaltechnisch, we hebben alles meegemaakt, van kampioenschappen tot degradatie, maar er is nooit paniek ontstaan, integendeel. Man, wat heb ik hier een mooie tijd gehad. In het seizoen doelstellingen maken met het bestuur en met mijn staf voor de toekomst, mooi man! Want laten we eerlijk zijn, het bestuur is eigenlijk je werkgever. Nooit iets van gemerkt. Natuurlijk ga ik Weltania missen maar er ligt voor mij een nieuwe opdracht, bij in mijn ogen ook een heel mooie vereniging: SV Simpelveld.
En dan het persoonlijke inkijkje …
1. Karakter?
Ik ben vooral mens en sociaal.
2. Levensmotto?
Pluk de dag! Geniet en leef. Gezien mijn levenservaringen kan ik hierover mee praten.
3. Bewondering voor?
Mijn ouders.
4. Spijt van?
Nergens.
5. Etentje of avondje stappen?
Avondje stappen.
6. Bier, water of wijn?
Bier.
7. Trots op?
Wat ik samen met mijn vrouw Karin heb bereikt.
8. Slechte eigenschap?
Ik schuif sommige beslissingen op de lange baan, dat is niet goed! Ik moet zaken sneller afhandelen.
9. Angst voor?
De gezondheid, van mijn gezin en mijn dierbaren.
10. Krijg inspiratie van?
Van heel veel zaken; ik leer nog elke dag van mensen, of het nu positief of negatief is.
11. Waar zien we je over 10 jaar?
Als de gezondheid het toelaat nog steeds op het voetbalveld. Maakt niet uit waar, bij de jeugd of bij de senioren.
12. Wat is je mooiste wens?
Om samen met mijn vrouw Karin gezond oud te worden.
13. Met de kennis van nu, wat zou je absoluut anders gedaan hebben?
Ik zou toch trainingen zijn gaan geven op de colleges in Amerika; ik heb dat toen niet gedaan omdat ik dan mijn baan moest opgeven.
14. Beschuitje eten met?
Ik hoop ooit een beschuitje te eten met mijn familie, vrienden en bekenden om te vieren dat wij een kleinkind hebben gekregen.
Afsluitend mogen we stellen een mooi duidelijk beeld van de mens en trainer Rob Ramaekers gekregen te hebben, een man die nog midden in het leven staat. Een familiemens ook, die als het even kan met zijn echtgenote Karin naar hun zoon gaat kijken als hij moet voetballen.