Bij ons aan tafel een man die weet wat clubliefde betekent, iemand die je kunt omschrijven als een duizendpoot. Naast zijn gezinsleven heeft hij gevoetbald, is hij vele jaren voorzitter geweest van de voetbalvereniging SV Eikenderveld, is hij werkzaam als leraar en ook actief bij vele andere organisaties. Zoals bij één van zijn grote liefdes de carnavalsvereniging De Eekheuëre uit het Eikenderveld. De man waar we een aantal uren mee hebben gesproken: Rob Dijcks.
Wie is Rob Dijcks?
Ik ben 60 jaar jong, gehuwd met mijn grote liefde Marianne. Samen hebben wij twee kinderen: dochter Diewertje en zoon Jasper. Ik ben werkzaam als leraar op de Scholengemeenschap Sophianum in Gulpen.
Je hebt zelf ook gevoetbald?
Ja, mijn hele loopbaan bij één en dezelfde vereniging: SV Eikenderveld. Ik ben in 1963 begonnen bij de jeugd en op mijn 16e maakte ik mijn debuut als doelverdediger in het 1e elftal. Door een hardnekkige blessure ben ik op mijn 36e moeten stoppen. Toch twijfelde ik nog. Maar mijn echtgenote Marianne heeft me geholpen. Vlak voor het einde van de competitie kwam zij met onze 3-jarige zoon Jasper, die gekleed was in een tenue van SV Eikenderveld, het veld op met een grote bos bloemen. Een ontroerend moment, maar het was wel duidelijk dat dit de laatste wedstrijd van mij als actief voetballer was. Marianne had alles geregeld met trainer en bestuurders. Iets wat ik tot op de dag van vandaag waardeer.
Iemand die zijn hele voetballeven bij één en dezelfde vereniging is, dat is een unicum.
Ja, misschien wel, maar zo zie ik het niet. Ik ben geboren in het Eikenderveld en woon er nog steeds. Het was vanzelfsprekend dat ik bij de vereniging uit de wijk ging voetballen. Maar deze opvatting kom je nu natuurlijk steeds minder tegen en dat is jammer. Ik heb wel de mogelijkheid gehad om van vereniging te wisselen. Toen nog Tweede Klasser KEV benaderde mijn vader via de heer Kempink, destijds secretaris van KEV en ironisch genoeg in een later stadium voorzitter van SV Eikenderveld. Maar het antwoord van mijn vader was duidelijk: eerst moest ik mijn studie afmaken. En daarna ben ik mijn clubje trouw gebleven.
Dan stop je met voetballen en dan?
Toen ik op het eerste keepte was ik ook bestuurslid, zelfs al jaren vicevoorzitter en had met de voorzitter Jan Kempink zaliger de afspraak gemaakt dat als ik zou stoppen met voetballen, ik voorzitter van SV Eikenderveld zou worden. En bij mij is een woord een woord, dus werd ik voorzitter. En deze functie heb ik bijna 14 jaar uitgevoerd.
Op een bepaald moment neem je de beslissing om hiermee te stoppen, wat toch een groot deel van je leven heeft bepaald?
Ook dat is waar. Maar ik had en heb ook een gezinsleven, daarnaast had ik mijn werk en was ik actief bij heel veel verenigingen en activiteiten. Het ging niet meer allemaal samen, daar overtuigde Marianne mij van. Het was geen gemakkelijke beslissing. Er moest iets vanaf. Ik koos voor de voetbalclub, omdat ik daar als voorzitter de meeste tijd mee kwijt was. Als voorzitter ben je 7 dagen verantwoordelijk en dus ook bezig met je cluppie. Je wilde dat alles goed geregeld was, dus vond ik dat ik bijna altijd op het complex moest zijn, naar alle vergaderingen moest gaan, de jeugd moest volgen en ga zo maar door. Dat ging zelfs zó ver, dat op zaterdagavond, toen ik met mijn gezinnetje gezellig een film zat te kijken, de telefoon ging en ik iemand aan de lijn kreeg die een probleem moest en zou bespreken. Anders zou hij niet komen op zondag. Toen ik na een uur terugkwam was de film en de gezellige avond met mijn gezin voorbij. En toen dacht ik: dit gaat te ver. Nogmaals, het stoppen was een hele moeilijke beslissing die niets met de vereniging te maken had, maar die puur tijdwinst moest opleveren. Want ik moet je eerlijk bekennen dat ik het voetballen en alles wat er mee te maken heeft, nog steeds mis!
Wat vond je zo mooi aan het voorzitterschap?
Alles! De club binnen de wijk en daarbuiten op de kaart zetten. Werken met mensen van allerlei pluimage. Ieder had zijn eigen karakter, dat was mooi man. Ook mooi was het werken en aansturen van de vele vrijwilligers, zonder wie je niets kunt. Eigenlijk moet ik geen namen noemen, je doet anderen snel tekort, maar toch: Jo en Lei Vankan, kerels van het eerste uur, zijn tot op de dag van vandaag nog actief bij de vereniging. Daar heb ik heel veel respect voor. Ik vond het gaaf om het beste uit te vereniging te halen, organisatorisch, sociaal en prestatief. Ook al waren en zijn we een heel kleine cluppie, op ons niveau probeerden we er met zijn allen het beste van te maken. In mijn tijd waren we trouwens ook al bezig met diverse fusiebesprekingen met o.a. Weltania en SV Heerlen. Maar een fusie is er helaas nooit van gekomen.
Kom je nog weleens op het complex?
Toen zoon Jasper eerst bij SV Heerlen en later bij Bekkerveld ging spelen, werd het steeds moeilijker om wel naar SV Eikenderveld en niet naar hem te gaan kijken. Vandaar dat ik nu nog maar sporadisch op Sportpark Terworm ben. Als Erevoorzitter voel ik me daar best schuldig over, maar het is natuurlijk hartstikke mooi om je eigen zoon te zien voetballen. Daardoor werd de betrokkenheid minder, maar het was en blijft toch mijn club!
Daarnaast had je nog een andere grote uitdaging: VV De Eekheuëre
Inderdaad, we hebben VasteloavendsVereniging De Eekheuëre in 1975 opgericht en ik ben 39 jaar president geweest. Op een bepaald moment moet je de jongere generatie de kans geven en die kans hebben wij gegeven en zij genomen. De nieuwe jongens hebben de uitdaging goed opgepakt! Op de achtergrond ben ik nog steeds erg betrokken bij De Eekheuëre. Ik ben Erepresident en daar ben ik heel trots op.
Wat ons opvalt, je bent al geruime tijd leraar bij dezelfde scholengemeenschap, net zoals je een langdurige binding hebt met de voetbalvereniging en carnavalsvereniging. Wat is dit?
Ik denk dat ik redelijk standvastig ben. Voor mij hoeven dingen en situaties niet zo snel te veranderen. Ik denk zeker na over andere uitdagingen, natuurlijk, maar ik ben ook heel tevreden met wat ik ben en heb. Sinds 1978 ben ik verbonden aan de Scholengemeenschap Sophianum in Gulpen. Ook hier staat omgang met mensen en dan natuurlijk vooral de jeugd, centraal. Bovendien heb ik er een zeer gevarieerd takenpakket. Naast het pure les geven, ben ik opvoeder. Tevens zit ik in de PR-Commissie, organiseer ik tweemaal per jaar een reis naar Rome en zit ik in het productieteam dat het cabaret organiseert. En dat is echt meer dan zomaar schoolcabaret. Het is een grote theaterproductie met toneel, dans, zang en livemuziek. We werken daar anderhalf jaar aan en geven dan negen voorstellingen voor zo’n 3000 toeschouwers. Al die activiteiten vormen steeds weer een geweldige uitdaging, houden het voor mij spannend en afwisselend en scheppen een enorme band met leerlingen, collega’s en ouders.
Maar je bent een bezige bij en er zullen nog wel meer activiteiten zijn waar je bij betrokken bent?
Laat ik beginnen met mijn nieuwste uitdaging en passie. Een aantal jaren geleden heb ik het wielrennen ontdekt. Geweldig om te doen. Recent ben ik nog met mijn zoon vanuit Bedoin de Mont Ventoux omhoog gefietst. Met fietsen kom je op plekken, ook hier in Limburg, waarvan je het bestaan niet wist. Hartstikke mooi. Daarnaast ben ik niet alleen actief voor De Eekheuëre en de Aod-Prinse, maar doe ik ook wat hand- en spandiensten voor De Winkbülle. Presenteren vind ik leuk, zoals Aod-Òp-Nuj in Heerlen, de optocht van Heerlen voor L1 en tot voor kort de Groeëte Gulpener Vasteloavesfinale in Gulpen voor L1. Marianne en ik waren betrokken bij de oprichting van de Sjpaskapel Akseptabel Gesjravel. Wij spelen daar allebei nog steeds saxofoon en repeteren het hele jaar door. Zingen doe ik in het Dialektkoeër Neet Mis en met mijn kompaan Peter Vincent schrijf en zing ik carnavalsliedjes als duo Vee & Dee. Sinds mei van dit jaar maak ik deel uit van het totaal vernieuwde bestuur van het Heerlens Streektheater. Dus vervelen, nee, dat woord komt in mijn woordenboek niet voor.
Tot slot de 13 steekwoorden:
- Karakter?
Sociaal en rustig. - Levensmotto?
Carpe Diem, pluk de dag, leef alsof het je laatste dag is, misschien is morgen niet meer. Genieten dus. - Bewondering voor?
Vrouwlief Marianne. - Spijt van …?
Nee, eigenlijk nergens van. Alles heeft zijn reden. - Etentje of avondje stappen?
Etentje met familie en/of vrienden. - Wijn, water of bier?
Bij uitgaan bier, maar bij een etentje en thuis een goed glas wijn. Water is voor overdag. - Trots op?
Mijn kinderen. - Slechte eigenschap?
Ik kan moeilijk ‘nee’ zeggen. - Angst voor?
Ziekte. - Krijg inspiratie van?
Omgang met de jeugd. - Vakantiebestemming?
‘s Zomers naar Zuid-Frankrijk met de caravan. In het najaar nieuwe gebieden ontdekken, vooral in Italië. En ik ben verliefd op Rome. Ben er bijna 30 keer geweest. - Waar zien wij Rob over 10 jaar?
In het centrum van Heerlen in de zon op een zonnig terras, samen met Marianne genieten van een wijntje. - Beschuitje eten met?
Joop Zoetemelk. Een heel sympathieke en gewone man. Ik heb hem onlangs mogen ontmoeten, persoonlijk mogen spreken en met hem mogen fietsen. Wie meer wil weten, mag het me vragen.