Het was zo tussen het midden en het einde van de jaren zeventig. Geestelijk worstelden we ons door de eindexamenklassen van de middelbare school in Heerlen, en dachten er over om langzaam onze Puchs en Tomos’ met hoge sturen in te ruilen voor motoren met meer cc’s en pk’s of, erger nog, voor een burgerlijke auto. En lichamelijk? Ach, puistjes, opspelende hormonen, u weet wel..
Supertramp
Maar intussen bleven we, als je je niet tot de ‘sekte van de disco en soul’ bekeerde tenminste, de muziek van Supertramp draaien. Na hun elpee ‘Crime of the Century’ behoorden we meteen tot de schare fans, draaiden we ‘Dreamer’ en ‘School’ tot de groeven van de lp compleet waren uitgesleten. Daarna volgde ‘Crisis? What Crisis?’, en in 1977 leek de Britse symfonische rockgroep zowaar door te breken met ‘Give a Little Bit’, van hun elpee ‘Even In The Quietest Moments’ waarop eveneens het schitterende, voornamelijk instrumentale nummer ‘Fool’s Overture’ valt te genieten. Daarna, als de jaren tachtig naderen, opnieuw een succes-lp, ‘Breakfast In America’ met de hits ‘The Logical Song’ en het gelijknamige titelnummer van de lp.
Tussendoor probeerden we nog ‘witte lp’s’ te bemachtigen. Lukte dat niet bij Satisfaction in Heerlen, dan reden we daarvoor naar een platenzaak in Sittard waarvan de naam in de vergetelheid is geraakt.
Roger Hodgson
En potverdomme, gisteren, bijna 4 decennia later, staat Roger Hodgson, de frontman van Supertramp, op Park City Live. Op ons Bekkerveld, in onze achtertuin zowat.
In de schaduw van het geboomte en de Heilige Moeder Annakerk speelt hij de sterren van de hemel, brengt hij op bedeesde wijze zijn schitterende pareltjes uit onze jeugd ten gehore, af en toe een slokje nemend uit zijn thermosfles. Zichtbaar genietend van het enthousiaste publiek waaronder vele ‘oudere jongeren’ zoals ondergetekende. Vooraf verontschuldigt hij zich nog naar het publiek, dat hij zich vanwege zijn speeltijd zal beperken tot deze periode uit zijn carrière. Maar Roger! Daar komen we juist voor…
Hodgson, met de haren nog even lang als wij die vroeger hadden, of tenminste hebben wilden. Alleen een stuk grijzer, net als die van ons nu, als we ze nog op onze schedel mogen koesteren. Met nog steeds z’n oude kenmerkende stemgeluid en dromerige manier van zingen. Omringd door een band die muzikaal even sterk was als het vroegere collectiviteit Supertramp, ook nu met die geluidbepalende saxofoon-, mondharmonica- en orgelsound.
Kortom, nostalgisch genieten op het Bekkerveld in Heerlen gisteren.
Of, zoals de festivalspeaker na afloop van het concert de band afkondigde: ‘Oh my God!’