Het is zondagavond even voor middernacht als we het Pinkpop-terrein verlaten.

Het laatste vuurwerk is gedoofd en opgegaan in de omgeving, evenals de afsluitende woorden van Jan Smeets die een van de beste festivaledities van de afgelopen jaren over de planken van zijn vier podia heeft gebracht. Met de headliners Pearl Jam op de vrijdag, The Foo Fighters op zaterdag en zojuist de megashow van Bruno Mars als de finale afsluiting van het driedaagse festival op Megaland.

Zoals tal van tradities die voor mij bij dit jaarlijks ritueel terugkomen, kijk ik, voor ik het festivalterrein definitief verlaat, nog tweemaal achterom.

De eerste keer bovenaan de trappen van waaraf je de bijna 70.000 toeschouwers onder het schijnwerperlicht langzaam in beweging ziet komen.

De tweede keer op de helling bij de toegangspoort. Een poort van zo'n 15, misschien 20 meter breed waar al die duizenden mensen naar toe worden gezogen. Eveneens traditie de gedachte die dan iedere keer door mijn hoofd schiet. 'Als dat maar goed gaat.' En ja hoor, het gaat goed. Ook dit jaar weer. Net als bij de vorige 30 edities die hier in Landgraaf zijn gehouden. Ongetwijfeld is er over nagedacht, is het onderwerp van discussie geweest en uitentreuren besproken met de betreffende instanties voordat de mensen die er voor gestudeerd hebben hun fiat gaven aan deze reusachtige bottleneck.

Het blijft een fantastisch gezicht. Tienduizenden festivalgangers, nog euforisch van de muzikale afsluiter en waarschijnlijk ook van alcoholische versnaperingen, schuiven als een smeuïge stroperige mensenbrij toe op de poort en schuifelen er al pratend, schreeuwend, zingend of opgetogen, maar in ieder geval probleemloos doorheen op weg naar de uitgang waar dit jaar de tussenschotten zijn weggehaald. Geen geschraap meer langs de stalen hekken, geen geram meer op het zeildoek, dus is het nu springen en stampen op de planken met de rozerubberen Pinkpoplaarzen, All Stars, sneakers, Dr. Martens-kisten, teenslippers, wandelschoenen en andere pattas om het vertrek nog eenmaal luister bij te zetten.

Op weg naar de bewaakte fietsenstalling worden om ons heen diverse liederen ingezet die even snel een voortijdig einde kennen. 'O Jude', 'Hallo Allemaal' en de IJslandse 'hacka' komen langs. Een groepje Randstedelingen zet 'Alle Duitsers zijn ... ' in maar daar gaan de Parkstedelingen gelukkig niet in mee en is de lol er snel vanaf.

Terwijl we rustig meekabbelen in de vrolijke lavastroom probeer ik vast te bedenken wat ik over Pinkpop 2018 zal gaan schrijven.

Over 'enthousiasme' moet ik het hebben, bedenk ik. Het enthousiasme en soms volledige overgave en diepste emotie waarmee bands hun optreden tot een feestje maken. Voor het publiek, voor hun zelf nadat ze met de eerste akkoorden hun zenuwen hebben weten weg te spelen. Vooral de nieuwkomers zoals Walden en The Overslept die hun optreden in dit heilige-der-heiligen als een wonder beschouwen. Maar ook voor de gasten van Di-rect die op mainstage met hun invalbeurt voor de zieke Kooks een geweldig optreden neerzetten.

Over een huwelijksaanzoek moest ik het even hebben, dat zich vrijdagmiddag op het voorterrein boven aan de trapjes voor mijn ogen voltrok. Over de ooievaar die een tijdje boven het terrein rondlummelde. Over Maikel, want ja waar was Maikel zondag? Over de schoenen en sokken van zanger Marcel Veenendaal van Di-rect, of je daar wel zo blij mee moet zijn als je die krijgt toegeworpen. Over de hemellichamen Maan en Mars op zondag, de een benaderbaar dichtbij en de ander onbereikbaar ver af, en de vallende ster boven het muziekgeweld van The Foo Fighters. Over het fragiele Eftelingelfje Aurora en de haast vuurspuwende ogen en dito stembanden van zangeres Becca Macintyre van de Marmozets in de tent. Over de DJ's. Over de Nederlandse rap en hiphop. Over de file van Lil Kleine, over de vele covers van de diverse bands, het gastoptreden van Raymond van het Groenewoud bij zijn landgenoten van Triggerfinger. Over de variatie in muziek. Over de niet te maken keuzes tussen het noord-podium (IBA-stage) en de Brightlands stage (de tent). Over de Kalm-Aan-Laan, waar het vaak écht kalm aan gaan en soms stilstaan was door de wachtrijen voor de eettentjes. Over de Sinterklaas op het terrein, benieuwd naar hoe die zijn habijt wist schoon te houden bij de urinoirs. Over de nieuwe betaalmunten die met die vermaledijde halve munten een aanslag pleegden op je hoofdrekenkunde en dit jaar voor het eerst ook uit automaten kwamen. En over de drie fantastische headliners vanzelfsprekend.

Stof genoeg, het zou dus wel goed komen morgen, met dat artikel.

Maandagochtend krijgen we een appje. Of het goed gaat met ons. Of wij veilig zijn thuisgekomen. Kijk even naar het nieuws...

Onmogelijk denk je eerst. Maar dan dringt het tot je door dat het wel degelijk mogelijk is. Verschrikkelijk. Gebeurd op een paar honderd meter waar we tien uur geleden nog met een paar duizend mensen over de weg liepen.

Vier mensen uit Parkstad, uit Heerlen en Landgraaf. Het eerste dodelijk slachtoffer in 49 jaar dat met Pinkpop in verband kan worden gebracht. Een jonge vent uit Heerlen die afgelopen weekend als vrijwilliger actief was geweest op Pinkpop. Overleden door een aanrijding met een busje waarvan de bestuurder is doorgereden. Laten we in godsnaam hopen dat het hierbij blijft, de overlevende slachtoffers liggen nog altijd in kritieke toestand in het ziekenhuis...

Hoewel ik het niet wil denken dringt zich toch gelijk een tweede gedachte op. Toch geen aanslag, mag ik hopen?! Toch niet op ons Pinkpop..?!

Mijn Pinkpop-gevoel is gelijk weg en maakt plaats voor de baksteen.

Tijdens de persbijeenkomst in het gemeentehuis van Landgraaf maandagmiddag wordt tekst en uitleg gegeven. De bestuurder van bestelbusje is inmiddels aangehouden, de auto is aangetroffen en de leeftijd en woonplaats van de slachtoffers worden bekend gemaakt.

Verder weinig nieuwe informatie. "Alles wordt meegenomen in het onderzoek" en "geen enkel scenario wordt uitgesloten" laat het Openbaar Ministerie weten. Burgemeester Vlecken van Landgraaf en Jan Smeets zitten er ook bij. Zichtbaar aangeslagen en hoorbaar geëmotioneerd duiden zij in enkele woorden de kern van de fatale gebeurtenis: "Het is verschrikkelijk... Een vreselijk drama." Ik voel me behoorlijk aangedaan, maar het is waarschijnlijk nog geen 1% van wat de beide heren daar voelen.

In de loop van de dag druppelt allerlei aanvullende informatie binnen. Over de bestuurder, over de slachtoffers, over de manier waarop de aanrijding gebeurd zou kunnen zijn. Tot nu toe speculaties, op het moment dat ik dit schrijf is niet meer informatie los gekomen van het Openbaar Ministerie. Alleen hebben ze inmiddels kunnen uitsluiten dat het om een terroristische aanslag ging. Gelukkig, maar het maakt het drama er niet minder om. Hier zijn momenteel alleen maar verliezers, alle slachtoffers, de nabestaanden, de organisatie van Pinkpop en de gemeente Landgraaf, en de trouwe festivalgangers die na al die jaren op deze zwarte maandag een behoorlijke kater in de maag gesplitst krijgen.

Het artikel over Pinkpop 2018 krijg ik dus niet uit mijn pen. De drie gedroomde headliners zijn op slag verdrongen door deze ene gevreesde headline in de nieuwsmedia.

Het is een In memoriam geworden. Een In memoriam

van het onbevangen Pinkpopgevoel dat we de afgelopen decennia hebben gekoesterd. Van ons jaarlijkse uitstapje uit de dagelijkse sleur, om samen met een kleine 70.000 mensen bijeen gepakt in een kraal van enkele vierkante kilometers in een geweldige sfeer naar muziek te luisteren. Een afgezonderde kleine wereld, op een Megaland. Zonder noemenswaardige problemen, met uitzondering misschien van de gestolen telefoons. En natuurlijk het gezeur en gezeik van sommigen wanneer ze iets langer moeten wachten om een drankje of hapje te bemachtigen of een plas moeten doen, maar zelf te beroerd zijn om daarvoor honderd stappen verder te gaan naar een veel rustigere plek.

Volgend jaar gaan we weer naar Pinkpop. Als we tenminste kaartjes kunnen krijgen voor die jubileumeditie van het festival dat voor de 50e keer georganiseerd gaat worden.

We trekken dan weer onze festival t-shirts aan, pakken onze roze hoedjes en roze regencape's en fietsen naar Landgraaf.

En ik zie mij dan, rond middernacht op Tweede Pinksterdag 2019, weer het terrein aflopen.

Boven aan de trappen draai ik me om en zie zo'n 70.000 mensen in beweging komen. Nee, zie ik nu: 70.000 - 1. Ik loop snel door naar de poort waar ik als eerste aankom. Ik heb vooraf besloten hier dit jaar geen vraag meer bij te stellen. Hier gaat het weer goed. Hier is het afgelopen jaar niet meer over gesproken.

Waarschijnlijk wel over de wegen rondom het festivalterrein, over de bereikbaarheid en de algemene veiligheid rondom het terrein.

Ik schuif de poort bijna dicht zodat er maar één persoon tegelijk doorheen kan en tel de personen die het uitverkochte Pinkpopfestival 2019 verlaten.

Ze schuifelen weer een-voor-een probleemloos voorbij, euforisch van de muzikale afsluiter. Pratend, schreeuwend, zingend, maar toch ietsje minder opgetogen dan vorig jaar.

Ik tel er inderdaad precies 69.999.

70.000 - 1.

Eén plek van het uitverkochte festival was niet ingevuld.

De plek van Gilles is opengebleven dit jaar.