Verslaggever Aart Zeeman maakt al meer dan dertig jaar reportages in alle uithoeken van de wereld. Als hij in de jaren negentig tv-beelden nodig heeft van drugs en prostitutie, reist hij steevast af naar station Heerlen. Succes verzekerd. Hij bouwt gaandeweg een band op met misschien wel de meest verpeste stad van Nederland.

Een van de ontmoetingen die Zeeman heeft, is met kunstenaar Michel Huisman. Hij wordt gegrepen als Huisman een van zijn overtuigende, humoristische presentaties geeft over zijn visie op architectuur en de beleving van de stad. Als Huisman in 2003 wordt gevraagd om ideeën voor de herinrichting van het stationsgebied, schrikt hij van het plan dat er ligt. Wéér miljoenen in nóg meer lelijkheid, in het hart van zijn Heerlen. Hij gaat aan de slag. In plaats van alleen tégen te zijn, ontwerpt de kunstenaar het Maankwartier als manifest hoe het óók zou kunnen. Door de muzen weer het woord te gunnen. Door waarde boven winst te stellen.

Dat inspireert Aart Zeeman, als journalist vooral gewend te zoeken naar wat er mis is. Want al is Huisman geen architect, het Maankwartier wordt intussen wel gebouwd. Een miljoenenproject, tegen felle protesten in van politici, projectontwikkelaars en architecten.

Zeeman: "Journalistiek is geneigd vooral de weerstand, de kritiek op te tekenen. Dat is vaak de makkelijkste weg. Het kan immers altijd wel anders, goedkoper, sneller. Ik raakte geïnspireerd door iemand die niet alleen maar riep hoe niet, maar liet zien hoe dan wel. Want ik gun Heerlen een halve eeuw na de mijnsluiting wel weer eens een stap voorwaarts."

En zo krijgt de verpeste mijnstad misschien wel het mooiste stadshart van Nederland. In Een hart voor de Heerlen laat Zeeman zien hoe de kunstenaar zijn eenzame strijd levert in de wereld van macht en miljoenenbelangen.