Ook volgend seizoen staat hij weer aan het roer van de 5e klasser Eikenderveld , Ben Youssef Labyed.
Het wordt dan zijn vierde seizoen bij deze vereniging.
In 1973 kwam het gehele gezin Labyed vanuit Marokko naar Nederland, naar de gemeente Heerlen waar ze gingen wonen in de wijk Nieuw Einde. Daar begon ook het voetballeven van Ben Youssef Labyed.
Wie is Ben Youssef Labyed?
Ik ben 59 jaar en al bijna 40 jaar getrouwd. Samen met mijn vrouw hebben wij 5 kinderen en 11 kleinkinderen. En dan volgt het verhaal van een trotse opa en vader over zijn kinderen en kleinkinderen, een mooi verhaal omdat hij daarin even niet de trainer is.
Beroep?
Ik ben conciërge op een basisschool in de Heerlense wijk Molenberg en dat bevalt goed.
Wanneer en waar begonnen met voetballen?
Toen wij met ons gezin in Nieuw Einde zijn komen wonen zijn mijn broers en ik gaan voetballen. Mijn broers Tayeb en Jelali gingen naar het toenmalige RKSNE en ik naar de voetbal vereniging Nieuw Einde. Beide verenigingen lagen heel dicht bij elkaar in dezelfde wijk. Voor mij was het in het begin niet gemakkelijk, ik kwam terecht in een geheel andere cultuur en had moeite met de taal. Maar ik werd enorm gesteund en geholpen door de mensen van Nieuw Einde. Ik heb de gehele jeugd doorlopen en later heb ik op het eerste gespeeld. Toen werd ik benaderd door Limburgia, dat hoofdklasse speelde en onder leiding stond van trainer Leo Beerendonk. Mijn broer Tayeb speelde ook bij Limburgia. Omdat ik van een vierde klasser kwam moest ik enorm wennen aan de cultuur binnen de vereniging. Gelukkig hebben de oudere spelers zoals Loek van Wijk en Tommy van Donk mij goed geholpen. Maar toen aan het einde van het seizoen de toen nog jonge trainer Paul Bisschops aan mij vroeg of ik terug wilde komen naar Nieuw Einde waar hij trainer werd, heb ik dit toch gedaan. Terug naar mijn vrienden.
Ik heb hier toen één seizoen gespeeld, en het seizoen erop ging mijn broer Tayeb en keeper Rick Vrolings voetballen bij Waubach, een eerste klasser. Zij kwamen van Limburgia. De trainer Theo Caenen was op zoek naar een spits en zijn toen bij mij terecht gekomen en hier heb ik 2 jaar gespeeld. Na 2 jaar vertrok mijn broer naar de voetbalvereniging Heilust en ik ging voetballen bij RKTSV waar Jo van der Mierden trainde. En daar heb ik 2 jaar gespeeld. Maar Nieuw Einde bleef toch trekken en zo ging ik weer terug naar de vereniging waar ik begon. Aan het einde van het seizoen moesten wij met Nieuw Einde een beslissingswedstrijd spelen tegen mijn vorige vereniging RKTSV. En net zoals in mijn laatste wedstrijd voor RKTSV, ook een beslissingswedstrijd, scoorde ik ook nu weer het beslissende doelpunt. Op mijn 37e ben ik met mijn gezin verhuisd naar de Heerlense wijk Meezenbroek waar ik ging afbouwen in een vriendenteam, het derde van de voetbalvereniging KEV, met jongens waarmee ik ook in de zaal speelde. Maar op een gegeven moment haalde trainer Jules Verreck mij terug naar het eerste waarin ik onder leiding van Ad van Lierop tot mijn 42e jaar heb gevoetbald. Toen was het voor mij echt tijd om te stoppen met actief voetballen.
Maar je bent niet als voetballer achter de geraniums gaan zitten toen je gestopt bent?
Nee, toen ik stopte bij KEV als voetballer werd ik assistent van trainer Ad van Lierop, en ben dit 3 seizoenen geweest met in het laatste seizoen promotie van de 4e naar de 3e klasse. In deze periode was ik ook actief als trainer bij de 2e team en de jeugd.
Toen de voorzitter van RKONS me vroeg of ik trainer wilde worden van het A1 dat in de eerst klasse speelde, ben ik deze uitdaging aangegaan. Samen met elftalleider Theo Lurken lukte het ons om enkele A-spelers door te laten stromen naar de selectie van trainer John Meuser. Daar waren ze bij RKONS zo tevreden over dat ik een driejarig contract kreeg aangeboden en ik het trainersdiploma ‘oefenmeester 3’ mocht gaan halen; wat ik ook gehaald heb.
Na de fusie van RKONS met Kolonia mocht ik aangeven welk team van de fusieclub ik graag zou willen gaan trainen. Ik gaf het A1 of het 2e team aan, maar werd tot mijn verbazing door trainer John Meuser gevraagd om zijn assistent te worden, en bij hem heb ik enorm veel geleerd.
Na een jaar vroeg VV Huls mij of ik hoofdtrainer wilde worden. Na enkele gesprekken was ik eruit, en ben daar begonnen. Voor de eerste maal op eigen benen als hoofdtrainer. Ik moest helemaal bij nul beginnen, maar dat was ook wel de ultieme uitdaging. Bij Huls ben ik 6 jaar trainer geweest en we zijn gepromoveerd van de 6e naar de 5e klasse.
Vervolgens wilde ik een jaartje rust nemen. Maar Mike Zwartjes, de trainer van RKHBS wist me te strikken als zijn assistenttrainer, en als trainer van het tweede van RKHBS. Bij RKHBS ben ik toen 3 jaar geweest, ik heb na Mike Zwartjes ook met trainer Bert Starmans samengewerkt, en ben trainer van het 2e en het A1 geweest.
En dan nu mijn derde seizoen bij Eikenderveld, met een verlenging naar het volgende seizoen. Mooie vereniging, goed bestuur. We zijn nog steeds bezig met het opbouwen van de teams. Dat gaat niet altijd even gemakkelijk, je bent afhankelijk van jongens die bij een 5e klasser willen komen voetballen. En dan moet je toch zoeken in je kennissenkring of bij vrienden van spelers die al bij ons voetballen. De eerste 2 seizoenen is het moeizaam gegaan, maar dit seizoen hebben wij versterkingen gekregen voor het eerste. Mo Elberkani bijvoorbeeld, die hoog voetbalde maar omdat hij weer het plezier in voetballen terug wilde krijgen heeft hij de stap naar ons gemaakt. Waardoor er ook weer andere spelers kwamen. Dat heeft invloed op de gehele vereniging gehad, en is het ons dit seizoen gelukt om met 3 teams deel te nemen aan de competitie. Dus weer een stapje vooruit.
Ambitie?
Op dit moment doen wij het aardig in de competitie en ik hoop deze competitie een prijs te pakken. Onze groep is goed genoeg voor de organisatie/bestuur van Eikenderveld en verdient dit ook.
Vooroordelen?
Och weet je, eigenlijk moet ik hier niet op reageren. Meningen over verenigingen zijn er altijd, dat is al jaren zo en zal ook zo blijven. Hoe vaak krijgen verenigingen uit bepaalde wijken of dorpen niet een stempel opgedrukt? Of bepaalde groepen? Dat is een gegeven en daar kun je toch niets aan doen. Ik ben van mening dat je iedereen de kans moet geven om zijn hobby uit te oefenen en in ons geval is dat voetballen. Wat heeft het vingertje wijzen dan voor zin? In mijn ogen zijn het allemaal mensen, en of ze nu kind of volwassen zijn maakt voor mij niets uit. Je krijgt al snel een stempel opgedrukt. En als men behoefte heeft om bepaalde verenigingen onder een vergrootglas te blijven leggen dan moeten ze dat vooral doen. Wij gaan verder op de weg die wij zijn ingeslagen en die is afgesproken met het bestuur van Eikenderveld!
Tot slot nog 14 vragen aan Ben Youssef Labyed
Karakter?
Rustig, eerlijk en ik kan met iedereen goed opschieten.
Levensmotto?
Normaal leven en genieten van elke dag.
Bewondering voor?
Mijn ouders, mijn vader is vorig jaar overleden.
Spijt van?
Eigenlijk nergens.
Etentje of avondje stappen?
Etentje met mijn vrouw.
Bier, water of wijn?
Water.
Trots op?
Mijn gezin, kinderen en kleinkinderen.
Slechte eigenschap?
Ik kan slecht tegen verlies.
Angst voor?
Nee, ik heb nergens angst voor. Iedereen weet dat hij/zij eens dood zal gaan.
Krijg inspiratie van?
Als ik zie dat mijn spelers tijdens de wedstrijd dat brengen wat we tijdens de trainingen met elkaar hebben afgesproken.
Waar zien we je over 10 jaar?
Ach, dat weet ik niet. Gezondheid gaat voor. Waarschijnlijk bij activiteiten van mijn kleinkinderen.
Wat zou je absoluut nog eens willen doen?
Ik heb in het verleden dolgraag eens hoofdtrainer willen zijn bij de toenmalige vereniging MSP`03.
Met de kennis van nu, wat zou je absoluut anders gedaan hebben?
Ik zou dan verder zijn gaan studeren, maar ik wilde werken. Ja, ik had langer naar school moeten gaan, dan zou ik bepaalde problemen waarschijnlijk niet zijn tegengekomen. Maar ik ben een gelukkig mens, heb een pracht gezin, werk en ben nog steeds actief met mijn grootste hobby, voetballen. En dat is wat op dit moment telt. Want als je alles van te voren weet dan ga je liggen voor je valt.
Met wie zou jij weleens een beschuitje willen eten?
Voor mij niet moeilijk, met mijn vrouw!!!
We spraken met een sociale man, die er voor iedereen is. Waar de voordeur van zijn huis altijd open staat, men altijd welkom is en zoals Jozef (bijnaam die hij heeft gekregen bij Nieuw Einde) zegt, ook het eten voor iedereen klaar staat. Hij is een man die ook jarenlang een project voor en van hangjongeren heeft begeleid. Een warme persoonlijkheid.