Zeer smakelijke en mooie afsluiting 'Eetkamer van de Wijk' met buurtdiner in Heerlerheide

In het Corneliushuis in Heerlerheide vond vanavond het laatste buurtdiner plaats van het project 'Eetkamer van de Wijk'.

Het was de laatste wijkmaaltijd in een serie van 11 die de stichting HeerlensDNA de afgelopen maanden in iedere wijk van Heerlen en Hoensbroek organiseerde. Meer dan 500 inwoners van Heerlen en Hoensbroek konden daardoor niet alleen genieten van een heerlijke maaltijd uit de diversiteit aan eetculturen die Heerlen, mede dankzij de mijnhistorie rijk is, maar ook kennisnemen van elkaars verleden en luisteren naar verhalen over de (mijn)historie van tafel- en buurtgenoten.

Van Slovenië naar Heerlen

Zoals ik ook zelf vanavond mocht ervaren. Toen Den Uijl in 1965 het lot van de mijnbouw definitief bezegelde hingen mijn korte broek en kniekoousen nog te drogen onder de rookslierten van de Lange Jan en Lange Lies, dus meer dan jeugdherinneringen aan de grauwsluier van dit illustere mijnduo heb ik niet. Mijn tafelgenoten des te meer. Muzikale tafelgenoten ook, zal spoedig blijken. Terwijl het gerecht, Surinaamse Roti Massala Kip, wordt voorgeschoteld en de klanken van de 'Wiener' van Con even verstillen, vertellen Otto Zerdoner en zijn vrouw Doortje Groselj hoe hun beider vaders vanuit Slovenië naar Heerlen kwamen om in de mijnen te werken. 'Om te werken, niet om hun handen op te houden.' Beide mannen trouwden met Nederlandse vrouwen, en stierven beiden aan de beruchte mijnwerkersziekte silicose. Ook Otto daalt af in de Heerlense zwarte bodem. Niet al te lang. Na 7 jaar ondergronds op de ON3 schakelt hij over naar een job als vrachtwagenchauffeur bij V&D. 'Ik ben een keer vast komen te zitten in een heel lage pijler', vertelt hij, 'en toen heb ik gezworen dat me dat nooit meer zou overkomen.'

Muziek

Thuis, en vooral op de verjaardagsfeestjes, ging de muziek altijd mee. "Als we dan bijgepraat waren, dan zette de muziek in en zongen we samen de liedjes die we van vroeger kenden", vertelt Doortje die zelf ook accordeon en Wiener speelt. "We zingen dan samen de Sloveense en ook Kroatische liederen. Die hebben vaak zo'n mooie melodie." Vijf van haar kleinkinderen heeft ze leren accordeon spelen, waarvan 2 daarmee zijn doorgegaan.

Ook Con, de accordeonist op de 'Wiener', heeft 10 jaar in de Limburgse 'koel' gewerkt totdat de mijnen gesloten werden. Daarna is hij in Duitsland gewoon nog een kleine 40 jaar ondergronds verder gegaan. In de mijnen in het Ruhrgebied. "En ik heb nog even als tunnelbouwer meegewerkt aan de aanleg van de Kanaaltunnel. Maar tot een bepaalde diepte, toen moest er met compressieruimten worden gewerkt en daar kon ik niet tegen. Toen ben ik weer terug gegaan naar de mijnen in Duitsland." En ook bij hem vergezelt de muziek zijn vrije tijd bovengronds.

Koelpot

Het eten smaakt voortreffelijk.

Voortreffelijk is ook het idee achter deze reeks bijeenkomsten. De verhalen komen inderdaad los, herinneringen worden opgehaald en met elkaar gedeeld. Ook de recepten zullen met elkaar worden gedeeld, 33 recepten die tijdens de afgelopen maanden zijn verzameld worden gebundeld tot een uniek mijnkookboek met de toepasselijke titel 'Koelpot'.

A capella

Otto, die morgen zijn tachtigste verjaardag viert, wordt samen met Doortje met wie hij al bijna 55 jaar is getrouwd, gevraagd om als afsluiting van de avond een lied ten gehore te brengen. Dat doen ze. Samen. A capella. Zonder muziek. Zonder microfoon. Een Kroatisch lied dat de doden bezingt die door de mijnbouw zijn gevallen. Geëmotioneerd, omdat ze ook nog eens vanmorgen een oude bekende hebben begraven. Gewoon, met z'n tweetjes, voor de ongeveer 60 aanwezige eters. Prachtig. Mooie verjaardag samen, morgen...