In Gesprek Met: Erik Maes, oud-profvoetballer
Erik Maes was 5 jaar actief als speler bij MVV, een groot talent met een mooie toekomst in het verschiet. Tot in een oefenwedstrijd het noodlot toesloeg. Hij scheurde zijn kruisband in de knie volledig af. Na een half jaar revalideren mocht hij nog 2 wedstrijden aan de bak, en ging vervolgens niet in op verlenging van zijn contract omdat hij dan full-prof moest worden.
Uiteindelijk belandde hij in Japan, waar hij enkele jaren actief was op hoog voetbalniveau. Terug in Nederland scheurde hij opnieuw een kruisband, en stortte zich - zonder kruisband - op een andere sportliefde, het zaalvoetbal.
Momenteel is hij commercieel directeur en arbeidsdeskundige bij Profcare, waar hij bedrijven begeleidt en adviseert op het gebied van ziekteverzuim.
Onderstaand het verhaal van onze gast van deze week: Erik Maes.
Wie is Erik Maes?
Ik ben 44 jaar, getrouwd met Evelien en samen hebben wij een zoon Figo van 4 jaar, genoemd naar de bekende Portugese voetballer Louis Figo. Wij wonen in Heerlen en ik ben werkzaam als arbeidsdeskundige/commercieel directeur bij Profcare, een vlakke organisatie waarin iedereen ook het veldwerk doet, ook onze algemeen directeur mevrouw Andy Kramer.
Wanneer ben jij met voetballen begonnen?
Wij woonden met ons gezin tegenover het voetbalveld van Minor in Nuth en op mijn vijfde stond ik wekelijks op het complex om te vragen wanneer ik mocht komen voetballen. Op een gegeven moment was dat grote moment daar, en maakte ik mijn eerste stappen als voetballer op een echt voetbalveld. Op mijn tiende verhuisden wij naar de gemeente Heerlen waar ik ging voetballen bij Groene Ster. Ik was 15 jaar toen ik mijn debuut maakte in het 1e team van Groene Ster.
Veld en zaal
In die tijd was ik in het weekend alleen maar bezig met voetballen. Ik speelde toen ook in de zaal bij Cosmos`78, dus dat hield in dat ik soms 4 wedstrijden in een weekend speelde. Zaterdagmiddag bij de A-jeugd van Groene Ster, in de avonduren competitie bij Cosmos `78, op zondagmorgen bij de jeugd van Cosmos in de zaal en dan `s middags mee met het 1e van Groene Ster. Ja, toen kon de combinatie veld- en zaalvoetbal nog, het waren ook de glorie jaren van het zaalvoetbal. Op mijn 16e jaar ben ik gaan voetballen bij het grote zaalvoetbalteam: de Haantjes uit Beek. Voor mij een unieke ervaring. Inmiddels was ik benaderd door SV Heerlen of ik bij hen wilde komen voetballen, op het veld wel te verstaan. Door de positieve gesprekken met de huidige voorzitter van Sporting Heerlen, Cor Gubbels, waar ik tot op de dag van vandaag nog een heel goed contact mee heb, besloot ik om daar te gaan voetballen. Ik kreeg zelfs een baantje op zaterdag bij Megasport in Heerlen, dat was voor mij als sportman natuurlijk een leuke ervaring. Ik heb echter maar een half jaar bij SV Heerlen gevoetbald: in een oefenwedstrijd die wij speelden tegen MVV en die wij wonnen, scoorde ik 3 keer. Dat was de trainer van MVV, Jean Maas, die toevallig ook mijn leraar was op de middelbare school, niet ontgaan en kort daarna bood MVV mij een contract aan. Ik was toen 17 jaar. Ik begon op het C-team van MVV, en het jaar erna boden ze me een 5-jarig contract aan dat ik vanzelfsprekend accepteerde.
MVV
De eerste jaren bij MVV waren fantastisch. Op een bepaald moment stonden wij zelfs op de tweede plaats in de eredivisie, dat waren mooie tijden. Tot de voorbereiding begon op het vijfde seizoen, met alle gevolgen van dien. Wij speelden tegen Cercle Brugge, ik sprong naar de bal en bij het neerkomen was het mis, mijn kruisband was afgescheurd. Op een gegeven moment werd beslist dat ik geopereerd moest worden. Die operatie is uitgevoerd door de toenmalig clubarts van FC Twente, dr. Vierhout. Een specialist op dat gebied. Er is toen een kunststof kruisband geplaatst. Vervolgens heb ik 6 maanden gerevalideerd en er alles aan gedaan om terug te komen. Dat duurde tot 2 wedstrijden voor het einde van het seizoen. De toenmalige trainer, Jan Reker, vertelde mij dat ik zou gaan spelen als links back. Een plek waar ik als aanvaller nog nooit had gespeeld. Maar goed, ik was al lang blij dat ik weer mocht spelen. Mijn contract liep af en we begonnen de gesprekken over een eventuele contractverlenging. Inmiddels was ik volop aan het studeren en zat in het vierde jaar van het HBO. Reker vertelde mij dat hij het nieuwe seizoen alleen wilde werken met full-profs. Vanwege mijn ervaringen met mijn blessure, de onzekerheid en het feit dat ik mijn studie niet wilde opgeven is die contractverlenging dus niet doorgegaan.
Ik ging toen terug naar SV Heerlen, als voetballer maar ook als trainer van het damesteam. Man, dat was pas leuk. Vooral omdat dames bij het voetbal heel anders reageren dan mannen. Ik heb daar een prachttijd gehad.
Prof in Japan
Maar ook die keer duurde mijn verblijf bij SV Heerlen maar een half jaar. Ik werd gevraagd of ik niet in Japan wilde komen voetballen. Ze hadden mij bij SV Heerlen gevolgd, en op een avond stond Frans van Balkom, de trainer in Japan, langs de lijn bij een training. En toen is het snel gegaan. Na enkele gesprekken kreeg ik een aanbieding die ik niet kon laten lopen, die was zo goed dat ik zelfs gestopt ben met mijn HBO-opleiding. Die ik daarna overigens wel succesvol heb afgemaakt! Het leek mij bovenal een unieke ervaring. Een heel ander land, een andere cultuur en ik kon er gaan voetballen op hoog niveau, bij de vereniging Albirex. Een vereniging met een gigantisch stadion, waar nu 45.000 man op de tribune zitten en in mijn tijd ook altijd 3 tot 5 camera's langs het veld stonden. Ook tijdens de trainingen. Wij hadden trainingskampen in Hong Kong en Seoul, prachtige ervaringen. Er werd ook heel anders getraind. Fysiek, twee maal twee en een half uur per dag, vijf dagen per week. Vooral door toedoen van trainer Frans van Balkom, een gedreven man en helemaal idolaat van het spelletje.
In het eerste jaar werden wij kampioen. Ik speelde in de spits en werd ook nog topscorer. Vervolgens moesten we voor promotie play-off wedstrijden spelen, onder andere tegen Vanenburg, Scholten en Havenaar, de vader van de huidige spits van FC Den Haag.
Contractverlenging
Mijn contract werd met nog een jaar verlengd, fantastisch. Niet alleen om het voetbal, maar ook om de mensen, de cultuur en de correctheid. Bij hen is een afspraak ook werkelijk een afspraak. Je hoefde nergens achter na te rennen of te vragen. Alles was en werd perfect geregeld. Ik heb een enorm respect gekregen voor Japanners. We woonden in een prachtig appartement met alle voorzieningen.
Het duurt er wel even voordat je als buitenstaander geaccepteerd wordt, je moet hun vertrouwen duidelijk verdienen. De hiërarchie is er heel anders, en dat was ook merkbaar binnen de club. Er was duidelijk afstand tussen oudere en jongere spelers, de jongeren moesten diverse werkzaamheden doen zoals tassen dragen, iets dat in Nederland ondenkbaar is. Nog niet zo lang geleden ben ik met mijn echtgenote Evelien weer eens terug geweest in Japan. Opnieuw een unieke ervaring.
Maar om nog even terug te keren naar het voetballen. Tijdens het tweede seizoen sloeg het noodlot opnieuw toe. Mijn kruisband scheurde weer af. Toen had ik het helemaal gehad, het was voor mij een enorme deceptie.
Terug in Nederland ben ik, zonder kruisband, gaan voetballen bij EHC. Maar dat werd geen succes, al tijdens de voorbereiding bleef ik last houden van mijn knie. Ik ben toen gestopt met veldvoetbal.
Daarmee belanden we bij je andere grote hobby, het zaalvoetbal...
Ja, ook daar bewaar ik mooie herinneringen aan. Niet alleen aan de verenigingen waar ik gespeeld heb, maar ook aan de resultaten en de mensen erom heen. Naast Cosmos`78 en de Haantjes heb ik ook gespeeld bij ZVV Heerlerheide waar Patrick Pranger mijn coach was en we talloze kampioenschappen hebben behaald.
Ook ben ik diverse malen geselecteerd voor jong Oranje in de zaal en heb jaren gespeeld bij de Limburgse selectie waarmee we twee keer Nederlands kampioen zijn geworden.
Maar het vele reizen ging opbreken. We speelden landelijk en dan moest je op vrijdag- of maandagavond naar Hoorn of Volendam. Dat was niet meer te doen, ik ben toen gaan afbouwen bij het 5e team van ZVV Heerlerheide, met vrienden.
Dan blijft de vraag, je stopt met voetballen op het veld vanwege je knie en gaat wel in de zaal spelen op harde ondergrond?
Ja, ik kan me goed voorstellen dat je dat vraagt. Kijk, als het veld vochtig werd, dan schoof ik door en kreeg mijn knie een tik en dat was echt niet meer te doen. In de zaal speelt dat niet, en bovendien is in de zaal persoonlijk contact verboden.Dat maakte het voor mij ook gemakkelijker.
Aan welke trainer bewaar je de beste herinneringen?
Vic Hermans. Buiten het feit dat hij een buitengewoon aardige man was, is hij een uitstekende coach die vooral tactisch heel sterk was. Ook in de zaal: Patrick Pranger, gedreven, een-en-al passie, en ook een pracht kerel. Op het veld was het toch voor mij Frans van Balkom, deze man kon je tot in je tenen motiveren, liet je genieten van het voetballen en je beseffen wat een mooi beroep je had.
In de jeugd heeft mijn vader mij ook getraind. Hij werd daarbij geholpen door Ruud Weerweg, die tot op de dag van vandaag overtuigd is dat hij aan de basis heeft gestaan van mijn voetballoopbaan. Mooi man, en vooral houden zo!
Heb je vrienden overgehouden aan je voetballoopbaan?
Wat zijn vrienden? Wie en wat je echte vrienden zijn dat vul jezelf in, maar wel heel veel goede kennissen. Maar ik heb niet bij veel verenigingen gespeeld, weet je. Toch vind ik het leuk om deze te ontmoeten en een praatje te maken. Ook het spelen met oud-MVV is voor mij een echt uitje, met je oude maatjes een lekker balletje trappen en na afloop bijkletsen.
En hoe is het na het voetballen met je maatschappelijke carrière gegaan?
Ik heb dus de HBO opleiding afgemaakt, en heb vervolgens 8 jaar gewerkt bij Maecon waar ik mensen begeleidde met een arbeidshandicap. Daarnaast volgde ik een opleiding voor arbeidsdeskundige. Sinds een aantal jaar ben ik nu werkzaam bij Profcare in Heerlen, als commercieel directeur en arbeidsdeskundige. Ik begeleid en adviseer bedrijven op het gebied van ziekteverzuim.
Toch nog een voetbalvraag, heb je nooit de ambitie gehad om iets in de voetbalwereld te gaan doen?
Nee. Géén veteranen, géén bestuur, géén trainer, géén jeugdleider.
Maar zeg nooit 'nooit'; ik weet niet wat ik zal gaan doen als mijn zoon Figo bij een vereniging gaat voetballen.
Dan nu naar de persoonlijke vragen...
Karakter?
Ik ben een pleaser, sociaal, ik kan gedreven zijn maar ook goed relaxen en relativeren.
Levensmotto?
Zoveel mogelijk genieten; door mijn werk zie ik veel ellende!
Bewondering voor?
Mensen die doen wat binnen hun mogelijkheden ligt, het maximale eruit halen, maar ik besef al te goed dat voor iedereen de lat anders ligt.
Hobby's?
Samen zijn met mijn zoon Figo of met vrienden. Ik ontspan graag door televisie te kijken en naar muziek te luisteren; ik had jarenlang een jukebox, lekker die oude singeltjes beluisteren.
Spijt van?
Nee, nergens, want daar heb je toch niets meer aan.
Etentje of avondje stappen?
Beide, maar met een lichte voorkeur voor etentje.
Bier, water of wijn?
Wijn, maar dan wel rode!
Wie zou je weleens willen ontmoeten?
Prince, maar dat kan helaas niet meer; en Robbie Williams.
Trots op?
Mijn leven.
Slechte eigenschap?
Volgens echtgenote Evelien, ongeduldig!
Angst voor?
Ik heb nooit angst gekend. Maar vanaf het moment dat onze zoon Figo is geboren ben ik bang dat hem iets zal overkomen.
Waar krijg je inspiratie van?
Een uitdaging.
Favoriete vakantie bestemming?
Japan.
Waar zien wij Erik over 10 jaar?
In Heerlen, mijn favoriete stad. Maar ik heb wel moeite met de politieke spelletjes, de bureaucratie en de verkwisting van gemeenschapsgelden, ook in Heerlen...
Beschuitje eten met?
Waar ik absoluut géén beschuitje mee wil eten is Patty Brard!, zegt Erik na lang nadenken.
Op de vraag of hij nog ergens op terug wil komen is het antwoord 'nee', maar hij wil graag nog even stilstaan bij het overlijden van zijn trainer Frans van Balkom. Dat heeft veel impact gehad op Erik Maes.